"Ta historia wydarzyła się na rzece Dniepr, w okolicach 1989 roku. Zdecydowaliśmy się ze znajomymi na rejs połowowy. Ale nie nastawiliśmy się na karasie, a na największą z największych ryb - na suma. Dniepr, jak wiadomo słynie z głębokich bagien, a sumy je po prostu uwielbiają. Zebraliśmy się wtedy w pięć osób. Ja, moich trzech przyjaciół i lokalny przewodnik. Przygotowaliśmy się do wyprawy solidnie, szczegółów nie będę opowiadał. Odzyskaliśmy stalową linkę ze starych lin holowniczych, kupiliśmy 5 kilo wołowiny (która przeleżała dwa dni na strychu, dla osiągnięcia pożądanego stanu) i wyruszyliśmy w drogę. Na miejscu wybraliśmy odpowiednie drzewo w pobliżu wody, dowiązaliśmy do niego liny, na nich mięso do haków i wrzuciliśmy to całe ustrojstwo we wcześniej namierzone bagno. Długo czekaliśmy na wynik. Pod wieczór zmęczeni, wszyscy plunęliśmy na to wszystko i udaliśmy się do obozu (około stu metrów od brzegu rozbiliśmy dwa namioty). No, a żeby nie przegapić brania, przywiązaliśmy do tego drzewa z dozbrojoną liną od holownika i hakiem, pieska naszego przyjaciela Aloszy. Chodziło o to, że gdy sum zacznie brać, pies narobi hałasu. Siedzimy, pijemy, aż tu nagle słyszymy trzask, szczekanie, skowyt... Dobiegamy do brzegu i widzimy na miejscu drzewa pieniek z drzazgami. Ani haka z mięsem, ani drzewa, a co najgorsze pieska Guzka też nigdzie nie znaleźliśmy. A Alosza, właściciel psa, do tej pory na wyprawy wędkarskie z nami nie jeździ - mówi, że ma uraz psychiczny."